Waarom ik levensverhalen ben gaan schrijven? Omdat ik geloof in de verbindende kracht van verhalen. Door naar elkaars verhalen te luisteren, gaan we elkaar beter begrijpen. Voor levensverhalen geldt dat nog meer. Zij slaan een brug tussen de verschillende generaties.
Ik merkte dat in de tijd dat ik voor het Algemeen Dagblad de rubriek Van Wieg tot Graf schreef. Nabestaanden vonden het fijn om hun ouder, of grootouder, nog een laatste keer in de schijnwerpers te plaatsen. Het waren liefdevolle verhalen.
Later ging ik levensboeken schrijven. Het initiatief voor zo’n boek komt vaak van de kinderen of kleinkinderen. Zij willen al die mooie herinneringen over vroeger graag vastgelegd hebben.
Inmiddels heb ik tientallen biografieën en bedrijfsboeken geschreven. Iedere keer opnieuw met heel veel plezier.
Wat voor schrijver ben ik? In ieder geval een, die graag naar anderen luistert. Daarnaast staat zorgvuldigheid bij mij hoog in het vaandel. Zorgvuldigheid in mijn werk, maar ook naar mijn opdrachtgevers.
Zo besteed ik aan mijn teksten heel veel zorg. Ze moeten beslist foutloos zijn en zo helder en toegankelijk mogelijk geschreven.
Respect en zorg naar mijn clienten toe vind ik minstens zo belangrijk. Ik wil dat ze zich bij mij veilig voelen om in vertrouwelijkheid hun verhalen te vertellen.
